Denerwuje mnie to, że jako rodzic niepełnosprawnego dziecka nagle stajesz się żebrakiem - mówi dyrektor marketingu Mattel

Jest dyrektorem marketingu Mattel, partnerem projektu My Heroine, matką dwóch synów, z których jeden jest niepełnosprawny w stopniu znacznym, a jesienią będzie kandydować do Senatu. Co skłoniło Lenę Helenę Koenigsmark do zajęcia się polityką i co najbardziej denerwuje ją w podejściu władz stanowych?

Już w zeszłym roku z tobą w Heroine o trudnościach, z jakimi borykają się rodzice wychowujący niepełnosprawne dziecko. Co nowego u ciebie?

Wiele rzeczy. Na podstawie tego wywiadu senator Václav Láska zwrócił się do mnie z pytaniem, czy chciałbym kandydować do Senatu. Po długim namyśle zgodziłem się i pracuję nad tym od zeszłego lata.

Co to oznacza w praktyce?

To długa droga, ale fascynująca, ponieważ uczę się wielu nowych rzeczy. Zawsze chodzi o mnie i o to, co chcę zmienić, ale muszę umieć się sprzedać. Nagle zaczynasz traktować siebie jak produkt.

Konieczne było stworzenie sztabu wyborczego, który brzmi okazale, ale w rzeczywistości składa się z moich najbliższych ludzi. Musieliśmy zdefiniować, czym jest kampania polityczna i co się z nią wiąże: muszą wiedzieć o mnie, muszą przygotować program i tak dalej. Tak więc, na przykład, dopracowanie prezentacji i nagłówka zajęło tylko trzy miesiące. Mieliśmy około dwustu propozycji i ostatecznie wybrałem slogan "Każdy głos jest słyszalny".

Teraz finalizujemy prace nad stroną internetową. Muszę też zrobić zdjęcie na billboardy. Nie chcę być sama na zdjęciach, chcę zrobić zdjęcia z moim synem Maxem, który będzie reprezentował wsparcie dla osób niepełnosprawnych, lub z osobami starszymi, opiekunami i tak dalej. Dopiero z czasem zdajesz sobie sprawę, jak to rośnie pod twoimi rękami i jak duże się staje.

Jak to jest dla kogoś, kto nigdy nie był aktywnie zaangażowany w politykę?

W niektórych momentach jest to niemal bolesne. Zwłaszcza, gdy ktoś mówi ci, że dany temat nie jest interesujący dla ludzi, ale jest to coś, co głęboko cię dotyczy. Musisz być elastyczny, ale jednocześnie w pewnym momencie musisz powiedzieć: To jest to! Jestem sobą i coś sobą reprezentuję. To jest powód, dla którego chcę w to wejść i nie zamierzam tego zmieniać tylko dlatego, że ktoś tutaj mówi mi, że byłoby bardziej opłacalne zrobić to inaczej.

Polityka to wciąż środowisko zdominowane przez mężczyzn. Czy zastanawiałaś się, jak będziesz się w nim czuła?

Masz rację, że w polityce jest bardzo mało kobiet. W Senacie jest ich około 14%. Jestem jednak przekonana, że kobiety mogą poradzić sobie z wieloma sprawami nie dzięki twardości, ale dyplomacji. Jesteśmy świetne w znajdowaniu konsensusu. Pięćdziesiąt procent z nas, ale jesteśmy nieobecne w polityce. Tak więc pięćdziesiąt procent doświadczenia tego świata nie jest nigdzie odzwierciedlone.

Ale jestem przyzwyczajona do męskiego środowiska. Mam trzech braci, męża i dwóch synów, całe życie przebywałam wśród mężczyzn. Przez lata miałam wpojone, że muszę pokazać, że mogę zrobić wszystko sama i że będę najsilniejsza. Ale z wiekiem nie boję się przyjmować pomocy ani o nią prosić.

Denerwuje mnie to, że kiedy opiekujesz się niepełnosprawnym dzieckiem, a nawet chorym lub niepełnosprawnym rodzicem, praktycznie stajesz się żebrakiem. Mówi się: idź do lekarza, potem do opieki społecznej, weź zasiłek, a potem idź do organizacji charytatywnych. Jesteś zrujnowany psychicznie, tracisz co najmniej jeden dochód, twoja żona często traci męża, a oni proszą cię, żebyś poszedł żebrać. Idealna kombinacja. I to jest jedna z wielu rzeczy, które chciałbym zmienić.

Zauważyłem na twoim Instagramie, że niedawno kupiłeś Maxowi chodzik...

Tak. To taka rzecz, którą trzeba kupić na własny koszt, jeśli chce się dać dziecku szansę na chodzenie. Byłam bardzo przywiązana do chodzika, ale Max początkowo nie był w nim szczęśliwy. Jest szczęśliwy w wózku inwalidzkim, nauczył się go używać w mgnieniu oka, dociera tam, gdzie chce. Chodzik był czymś innym. Co więcej, jego nogi są nadal bardzo słabe.