Polki też tego chcą: Sexify pokazuje, że kobieca seksualność wciąż jest nieco niewygodna

Nowy serial od polskiego Netflixa na pierwszy rzut oka nie wygląda zbyt ciekawie. Już w pierwszych recenzjach i komentarzach pojawiają się sugestie, że jest to mniej odkrywcza wersja "Edukacji seksualnej". Jednak polskie korzenie i osadzenie akcji we współczesnej Warszawie nadają tej uroczej młodzieżowej dramie o trzech uczennicach, które postanawiają stworzyć aplikację skupiającą się na kobiecym orgazmie, wymiar polityczny.

Seks jest aktem władzy, ale też aktem polityki. We współczesnej Polsce, borykającej się z zakazem aborcji i autonomią kobiecego ciała, serial, którego głównym wątkiem jest emancypacja niespełna 25-letnich bohaterek, robi dość wywrotowe wrażenie. Wzmacniają to drobne szczegóły, takie jak wszechobecne tęczowe flagi na akademikach i inne subtelne akcenty.

Politycy chcą tego przede wszystkim

YouTuber Caleb Janssens w swojej wideorecenzji serialu irytuje się materiałem filmowym i całym założeniem, które jego zdaniem niepotrzebnie gloryfikuje temat seksu i jego znaczenia, a na dodatek przedstawia nam mniej lub bardziej niesympatyczne bohaterki, z którymi widz nie ma szansy się utożsamić. A całość nie jest ani erotyczna, ani seksowna. To właśnie takie recenzje jak ta udowadniają, jak bardzo wciąż potrzebujemy seriali z bohaterkami, które nie mają być najlepszymi przyjaciółkami czy bezmyślnymi obiektami seksualnymi, ale pozwalają zajrzeć w świat odnajdywania siebie, na przykład poprzez temat seksu.

Tak, kobiecy seks to temat, któremu najwyraźniej wciąż trzeba poświęcać miejsce. I to całkiem odświeżające, że dostał ją w Polsce. Fabuła kręci się wokół głównej bohaterki Natalii, pracowitej studentki i kujonki, która wkrótce odkrywa, że jej oryginalny projekt dyplomowy nie ma potencjału, by zdobyć ogólnopolską nagrodę dla młodych start-upów. Wraz ze swoją przyjaciółką Pauliną, studentką chemii i pasywną młodą kobietą, która nieustannie ucieka do kościoła na spowiedź, uprawia seks ze swoim chłopakiem bez większego gustu i ogólnie nie wie, co ze sobą zrobić, rozpoczyna nowy projekt - aplikację, która ma zoptymalizować kobiecy orgazm. A przez serię zbiegów okoliczności dodają trzecią młodą kobietę do imprezy - ich sąsiadkę z college'u Monikę, która w przeciwieństwie do nich uprawia seks prawie 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, z kimkolwiek, kto znajdzie się na jej twarzy.

Serial ładnie operuje archetypami głównych bohaterów, którzy stopniowo poznają siebie i odnajdują swoje miejsce w świecie. Pojawiają się też pokoleniowe starcia z rodzicami i systemem reprezentowanym przez szkołę i jej skostniałe kierownictwo, które z całych sił opiera się możliwościom, jakie może przynieść rozwijana aplikacja: "Po co to jest i kogo to obchodzi?" pyta dość retorycznie członek komisji oceniającej, przed którą dziewczęta prezentują swój projekt w jednej z końcowych scen. Scena ta jest czymś więcej niż tylko prezentacją pomysłu na start-up. To tak, jakby twórcy postawili Polki i prawo do ich cielesności przed komisją ustawodawczą, która ma decydować o tym, czego powinny chcieć i co powinno być dla nich ważne - niezależnie od nich samych.

A co z tradycyjnymi wartościami?

Teraźniejszość Polski i kontrast między tradycją a teraźniejszością to jedne z najciekawszych momentów serialu. Bohaterki, które dorastały w świecie kładącym nacisk na "tradycyjne wartości rodzinne" (które, oczywiście, często są dysfunkcyjne i zawodzą), podczas odkrywania świata są wrzucane w sytuacje, w których muszą zakwestionować swoje korzenie, tradycje lub wpajane dogmaty, przynajmniej na chwilę, i uświadomić sobie, dokąd chcą iść w życiu i gdzie jest ich miejsce.

Linia dojrzewania i odkrywania siebie, w przeciwieństwie do dzieciństwa pełnego akceptacji i niekwestionowania, skupia się głównie wokół postaci Pauline. Subtelnie i z coraz większą intensywnością napotyka momenty, z którymi nie może sobie poradzić: związek, który może być bardziej przyjaźnią niż partnerstwem, chociaż zatwierdzony przez jej rodziców, ona i jej chłopak muszą udawać, że nie mieszkają razem w ramach ich katolickiego wychowania. Seks, który, jak podejrzewa, powinien sprawiać jej przyjemność, nudzi ją i jej partnera raczej na śmierć, a jedyną instytucją, do której może się udać po poradę, jest przerażony spowiednik w kościele.

Podróż Pauli przez serial jest modelową podróżą od tradycji rodzinnych, od tego, o czym nie mówi się w domu ani nigdzie indziej, do jej własnej niezależności od systemu. Jest to reprezentowane przez kościół, rodzinę, szkołę i jej partnera. Podróż wiedzie od kościoła po targi erotyczne, od rodzinnego obiadu z wykrochmalonym kołnierzykiem, przez queer party, aż po nieco ezoteryczną terapię otwierania kobiecych czakr, która w odpowiednim momencie może pomóc bohaterce bardziej niż którykolwiek z serialowych księży. Paulina jest zaciekle niezdecydowana, boi się drastycznych zmian i cięć, które są krokiem w nieznane. Jej miotanie się między pewnością znanego, choć nieszczęśliwego świata bez możliwości samorealizacji, a niepewnością dreszczyku odkryć jest więc właściwie pozbawioną przemocy metaforą dzisiejszego świata, a zwłaszcza konserwatywnej Polski.