Pavlina i jej bagietka pokazują, że kwarantanna nie uczyniła nas lepszymi ludźmi.

Spotkałem w swoim życiu dwa typy dziewczyn, których bardzo nie lubię. Jedną nazywam Lindą. Dziewczyna, która płynie przez życie na chmurze i naturalnie odnosi sukcesy we wszystkim, czego się dotknie. Linda jest dobra we wszystkim, z czym wy się zmagacie, od matematyki przez gimnastykę po idealne małżeństwo. Drugi typ to Pavlina.

Zanim powstała czeska wersja udanego reality show o kucharzach amatorach MasterChef, nazywałem "Pavlinę" po prostu kierowcą. Wszyscy ją znamy. Na pierwszy rzut oka nie jest niesympatyczna, wręcz przeciwnie. W rzeczywistości wydaje się być miłą i przyjazną osobą. Ale jej dążenie do popularności, sukcesu i sukcesu jest nieco spastyczne. Wygląda jak atrybut kogoś, kto spędził niezdrową ilość czasu na przeglądaniu podręczników coachingowych na temat tego, jak odnieść sukces i być lubianym w życiu zbiorowym i osobistym. Tak się składa, że tych wszechwiedzących podręczników nie stosuje się w prawdziwym życiu. Nie działają na mnie i sądząc po reakcjach w mediach społecznościowych, nie działają też na widzów Masterchefa. A twórcy i producenci fast foodowych bajgli mogą umyć od tego ręce.

Dramaturgia tak sprytna jak kwarantanna

Jeśli na początku oglądałem MasterChef Czechia z lekkim sceptycyzmem, to w ciągu ostatniego miesiąca mój pogląd zmienił się o 180 stopni. Mieszanka izolacji i pragnienia emocji przynajmniej przez ekran telewizora została połączona z ładnie zbudowaną dramaturgią. A środowy wieczór stał się dla mnie towarzyskim wydarzeniem tygodnia. Aż dziw, że nie zasiadam przed ekranem w wielkie wieczory.

Nowa seria ma starannie dobrane typy zawodników. Romski projektant mody Pavel Berky oferuje nam głęboką ludzką historię z sympatyczną twarzą i wyrafinowanymi umiejętnościami kulinarnymi, budowniczy Pepa jest klasycznym czeskim sympatycznym facetem, który niewiele mówi, ale potrafi to docenić, następnie Pája - mama, Chilli - wietnamska sympatyczna dziewczyna, Viki w stroju morawskim, była Miss Moraw.Viki w stroju morawskim, była Miss Lucie, krzepki septuagenarianin o pseudonimie Dědek, mistrzyni fitness Ivka, elokwentny fajny facet o tunezyjsko-algierskich korzeniach Omar. I ciężko pracująca Pavlina. Wspaniały skład.

Bake the Whole Country, relaksujący program pachnący babcinym strudlem, niestety dobiegł końca, przez co całe Czechy zjednoczyły się nad kucharzami-amatorami i zamiast kibicować i dopingować, skumulowana frustracja wylała się w postaci nienawistnych komentarzy na stronie Bageterie Boulevard na Facebooku. Ta ostatnia sponsoruje niektóre wyzwania w konkursie telewizyjnym, a zwycięzca wyzwania ma następnie możliwość zaprezentowania swojego produktu w sieci sklepów z bagietkami.

Pavlina była jak bomba zegarowa czekająca na koniec odliczania, wygrała wyzwanie i narodziła się sprawa bagietek. Post na Facebooku ogłaszający zwyciężczynię wyzwania i jej bajgiel miał 6000 reakcji i ponad 3500 komentarzy dzień po emisji programu. Zdecydowana większość z nich była nienawistna, określając zawodniczkę jako "szaloną histeryczkę", która nie zasłużyła na wygraną, wzywając do bojkotu sieci fast foodów ("Wolę umrzeć niż zjeść to") lub sarkastycznie ironiczna w stylu "korona upadła, tak samo jak Pavlina".

Zostawmy na boku pubową debatę o tym, czy jej bagietka była najlepsza w konkursie. Sto osób, sto smaków i uwierzmy, że jury (oraz dramaturgia programu i dział marketingu sieci bagietek) wiedzą, co robią. I spójrzmy jeszcze raz na komentarze. Jak dziwnie kretyńskie wydają się teraz te wszystkie wzruszające statusy o wychodzeniu z kwarantanny jako lepsi, pełni zrozumienia ludzie, którzy wiedzą, co jest w życiu naprawdę ważne.

Z pewnością nie wyjdę z kwarantanny jako lepsza osoba. Wyjdę taka sama, ale wyjdę z kawałkiem Pavliny, którą wszyscy w sobie nosimy. Czasem upartej, a czasem niepopularnej. Tysiące komentarzy życzących Pavlinie jak najgorzej tylko potwierdzają, że pretensjonalnie wzruszające wpisy na Facebooku o tym, co w nas lepsze, chyba nie były takie szczere. Po solidarnym zszywaniu zasłon, pod koniec sytuacji kryzysowej pozostał już tylko gorzki posmak salsy i kurczaka, który więcej mówi o nas niż o Pavlinie i jej bagietce.