Nano-pielęgnacja: czescy eksperci opracowują kosmiczne kosmetyki

Pierwszy produkt kosmetyczny z nanocząsteczkami został wprowadzony na rynek przez L'Oréal w 1995 roku. Jednak prawdziwy boom nastąpił dopiero w ostatniej dekadzie. Co sprawia, że nanokosmetyki są tak rewolucyjne? I czy są bezpieczne?

Chociaż słowo nanocząsteczki pojawiło się w latach 80-tych XX wieku, ludzie zawsze mieli kontakt z cząsteczkami mniejszymi niż najmniejsza bakteria. One po prostu tam są. Co więcej, od dawna potrafimy z nimi pracować: już w czasach starożytnych perscy, egipscy, chińscy czy rzymscy rzemieślnicy wykorzystywali nanocząsteczki do glazurowania ceramiki czy produkcji szkła. Ich zastosowanie w kosmetyce jest dobrze udokumentowane: nanocząsteczki srebra i złota były również mieszane z farbami, których kobiety używały do ozdabiania paznokci.

Był to oczywiście czas, gdy kosmetyki w ogóle, a nie tylko nanocząsteczki srebra i złota, były domeną najwyższych sfer i najstarszych rzemieślniczek. Dzisiejsza ofensywa kosmetyków z nanocząsteczkami to coś, z czym wszyscy mamy do czynienia. Niektóre z firm wykorzystujących nanocząsteczki w swoich produktach kosmetycznych to L'Oréal, Avon, Johnson & Johnson, Neutrogena i Estée Lauder.

Przewaga konkurencyjna zawierających nanocząsteczki filtrów przeciwsłonecznych, szamponów, balsamów do ust, produktów do pielęgnacji paznokci lub kremów przeciwstarzeniowych nad konwencjonalnymi produktami kosmetycznymi polega właśnie na rozmiarze - a raczej niewielkości - nanocząsteczek. Sprawia to, że są one znacznie bardziej "wchłanialne". Wątpliwości budzi jednak również łatwość, z jaką przenikają one do naszych tkanek.

Bez tłuszczu i białego filmu

Przykładem zastosowania nanocząsteczek mogą być filtry przeciwsłoneczne. Podstawowym składnikiem tych klasycznych jest albo awonbenzon, albo dwutlenek tytanu lub tlenek cynku, które tworzą na skórze ochronny film. W pierwszym przypadku problemem jest to, że powłoka jest tłusta. Na plaży można ją jeszcze całkiem dobrze znieść, ale w mieście jest nie tylko nieprzyjemna, ale i strasznie niepraktyczna. Z drugiej strony, samoopalacz tytanowy nie tylko chroni, ale także pokrywa skórę warstwą wybielacza tytanowego lub cynkowego (wiesz, jak wybielacz w Primalexie). A tego byśmy nie chcieli.

Zanim jednak pojawiły się kosmetyki, nanowłókna zaczęto wykorzystywać w medycynie. I to jest również historia czeskiej firmy Nanopharma. Wraz z australijskim partnerem opracowała ona między innymi plaster z nanowłókien. "Zaletą takiego "inteligentnego" plastra jest bardziej efektywny transfer substancji aktywnych i całkowite rozpuszczenie plastra po kontakcie ze skórą" - mówi Lucie Vysloužilová, która pracuje w Nanopharma jako kierownik ds. jakości i jest również zaangażowana w rozwój nowych produktów.

Pomysł wykorzystania tej technologii do pielęgnacji skóry nie był odległy. Był to czas, kiedy popularność maseczek w płachcie była największa. Nie wszystkie z nich działają skutecznie; ich producenci nie zajmują się tym, w jaki sposób i czy w ogóle składniki aktywne dostają się do skóry. W przypadku "inteligentnych plastrów" wykazano, że nanowłókna dostarczają lek skuteczniej niż konwencjonalne plastry. Dlaczego więc inne substancje nie mogą wnikać w skórę na podobnej zasadzie?

Droga od pomysłu do produkcji nie była jednak prosta. "Zaczęliśmy od pomysłu maski z nanowłókien pięć lat temu. W trakcie procesu rozwoju okazało się jednak, że rynek nie jest jeszcze gotowy na naszą suchą maskę, więc musieliśmy poczekać. Naprawdę zaczęliśmy intensywnie pracować nad rozwojem suchej maski i jej wprowadzeniem na rynek dopiero w zeszłym roku" - mówi Vysloužilová.

Maseczka z nanowłókien, sprzedawana pod nazwą handlową [n]fibrecare, różni się od tradycyjnych maseczek właśnie tym, że jest sucha. Nakłada się ją na wilgotną skórę i rozpuszcza bez pozostałości. "Zaletą jest 100% wykorzystanie wszystkich składników aktywnych zawartych w masce. Są one bezpiecznie zamknięte w bardzo cienkich włóknach, a po kontakcie maski z mokrą skórą włókna nośne natychmiast się rozpuszczają, a składniki aktywne są uwalniane bezpośrednio do skóry bez żadnych niepożądanych strat" - mówi Lucie Vysloužilová. Ponieważ maska jest sucha, nie musi zawierać konserwantów. W jej składzie nie znajdziemy parabenów, silikonów, akrylanów, substancji zapachowych czy barwników, nie jest też testowana na zwierzętach.