...i wyglądać elegancko w barze sportowym i hipsterskiej kawiarni w siedmiu pytaniach i odpowiedziach.
Postaram się dać ci kilka wskazówek, jak inteligentnie rozmawiać o filmie, o którym wiele osób mówi i będzie mówić. W ramach tego będę musiał coś o nim powiedzieć, ale nie martw się, ograniczę to do minimum.
Na przykład teraz opowiem całą fabułę: aktor na spirali kariery, młoda aktorka i żona genialnego reżysera oraz kaskader aktora chodzą po Hollywood w ciągu trzech dni, kręcąc filmy, oglądając filmy, pijąc i wspominając. A na koniec wszystko dobrze się kończy. To w zasadzie wszystko. Poza tym mężczyźni są bardzo męscy, kobiety bardzo schematyczne, a muzyka dość nostalgiczna.
Czy powinienem to zobaczyć?
Tak, obejrzeć. Nawet jeśli ci się nie spodoba, za część tej waluty kupisz sobie bilet na więcej niż jedną współczesną debatę. Jednocześnie możesz obejrzeć go w sposób świadomy społecznie w małym kinie - jest to jeden z tych rzadkich filmów, które wyprzedają multipleksy i kina kameralne.
Czy jest coś, co powinienem wcześniej przeczytać lub obejrzeć?
Film jest listem miłosnym do czasów, w których dorastał Tarantino, i odą do środowiska filmowego, które uwielbia ten samozwańczy "maniak sklepów wideo". Ale podczas gdy Hollywood zajmowało się Rosemary mającą dziecko i Wietnamem, w domu ludzie chcieli mieć oko na pociągi, ale zamiast tego musieli oglądać znajome rosyjskie czołgi. Tak więc nie wyłapiesz wielu insynuacji - i prawie nie ma to znaczenia. Ale twoje doświadczenie może skorzystać z szybkiego załadowania przynajmniej "Sharon Tate" na Wikipedii.
Jakieś ostrzeżenia?
Jasne, jest trochę przemocy, ale nic nie jest nie do zniesienia. Ale zdecydowanie bądź przygotowany na to, że film zmierza donikąd. Miłego oglądania. Każde pojedyncze ujęcie jest wyraźnie wykonane z miłością i składa się na kolaż uczuć, doświadczeń i odniesień, których nikt poza Tarantino nie może ci dać. Co niekoniecznie oznacza, że jest genialny czy bezbłędny. Ale jest zdecydowanie wyjątkowy.
Czy gwiazdy wykonują tam świetną robotę?
Jak najbardziej. Wiele pochwał należy się Bradowi Pittowi i Leonardo DiCaprio, którym udaje się oddać zarówno blichtr, jak i nędzę (głównie tę drugą) Hollywood, i wręcz emanują radością z kręcenia filmu. Każdy występ działa tak, jak powinien. I można nie czuć się komfortowo z tym, co film chce powiedzieć, ale trudno jest zagłębić się w to, JAK to mówi.
Przeczytaj tekst pod poniższą podwójną linią po powrocie z kina. Albo kiedy tylko zechcesz, jeśli planujesz działać mądrze.
O czym to jest i co to za gatunek?
Once Upon a Time in Hollywood to dramatyczny łuk... bajka. (Jak zresztą sugeruje tytuł). To powrót do czasów, gdy Quentin miał sześć lat, a Fabryka Cudów była magicznym miejscem. To historia trzech osób, z których każda zmaga się z własnymi problemami, ale w końcu im się udaje. Odzyskują pieniądze, uznanie, przyjaźń, a przynajmniej życie. To także opowieść o świecie, w którym bezsensowne zło zostaje pokonane. Tak, to w gruncie rzeczy komedia, ze starannie przedstawioną i nieco przesadzoną przemocą oraz dawką narkotyków, ale czystsze bajki nie zdarzają się zbyt często w Hollywood.
To, co sprawia, że film jest fascynujący, to liczba ślepych zaułków i scen, które służą jedynie zanurzeniu się w atmosferze. Udaje mu się przełączać między wieloma wątkami, które często można znaleźć w zupełnie innych gatunkach. Retrospekcje i hołdy czy kpiny z gwiazd kina? Jak najbardziej. Przerywane, powolne i ciasne dialogi, w których udaje się upchnąć wątek bankrutującego aktora na kilkadziesiąt minut, które wystarczyłyby na cały film? Tak, jest. Zwieńczone momentem tak nieoczekiwanym i przesadnie pozytywnym, że można się zastanawiać, czy ten Quentin robi to specjalnie, czy nie.
Potem następuje kilka wymownych scen w Playboy Mansion i długa wycieczka Sharon Tate do kina, podczas której nie dzieje się nic ciekawego. Patrzymy na kobietę, która cieszy się widokiem siebie na ekranie i śmiechem publiczności, gdy jej gag działa. I przez cały czas, z każdą małą żenującą rzeczą, którą robi, przypominasz sobie, że prawdziwa dama została zamordowana tego dnia i widzisz to również w filmie.
Bo gdzieś z tyłu głowy wiesz, że głupek w podwójnej roli reżysera i scenarzysty jest zdolny do wszystkiego. I że istnieje szansa, że sceny z bohaterem przechadzającym się po starym gospodarstwie mogą skończyć się wszystkim - od jego bolesnej śmierci po całkowitą zmianę gatunku na Od zmierzchu do świtu.
Widz jest więc nieustannie zaskakiwany nie tylko tym, co dzieje się na ekranie, ale także tym, jak to się dzieje i jak jest filmowane. Wiele sytuacji i domniemanych wątków pobocznych zmierza donikąd, a już na pewno nie znajduje odpowiedniej kulminacji. Wręcz przeciwnie, autor woli całkowicie wyciąć kilka możliwych emocjonalnych scen lub zbudować napięcie, któremu następnie pozwala zniknąć.
Czy tak było naprawdę?
Szczerze? Poza jedną polecaną wyżej biografią, tylko jej częścią, znajdujemy jednak realne poparcie dla wszystkiego. I tak Rick Dalton jest obecny przy kręceniu pilota prawdziwego serialu, nazwy jego spaghetti westernów są tylko nieznacznie zmienione itd. Jeśli jesteście zainteresowani szczegółami, znajdziecie mnóstwo artykułów z porównaniami.
Znacznie mniej wiarygodna i bardziej brutalna jest oczywiście cała historia kultu Mansona i jego morderstw. I to się wydarzyło.
Co w tym filmie przeszkadza ludziom?
Wiele rzeczy. Film uniknął znacznej części krytyki społecznej, ale nadal jest prawie stworzony dla ludzi, o których można się spierać.
Wiele kontrowersji obraca się wokół Cliffa, który jest przedstawiany jako najbardziej sympatyczna i funkcjonalna postać w czasie trwania filmu. Sugeruje się również, że zabił własną żonę, ponieważ irytująco dawała klapsy. Humor tego typu, po serii skandali związanych z zachowaniem mężczyzn wobec kobiet, jawi się jako wyraźna prowokacja. Dodając do tego fakt, że w filmie wystąpił również Emil Hirsch, który cztery lata temu napadł na kobietę pod wpływem alkoholu na festiwalu filmowym w Sundance, można było spodziewać się krytyki.
Dla niektórych bardzo obraźliwy jest sposób, w jaki film traktuje Bruce'a Lee, legendę kina akcji i człowieka, który stał się pierwszym wschodnioazjatyckim męskim symbolem seksu od dłuższego czasu i jest uważany za przełamanie stereotypu zniewieściałych i nieatrakcyjnych chińskich mężczyzn.
Jest on obecny w kilku scenach jako tło dla nauczyciela sztuk walki, ale także cieszy się sceną, która jest cała dla niego. I jest to scena, w której Bruce zachowuje się jak straszny idiota, a Cliff bije go i symbolicznie upokarza. Dla nas to naturalne, że odczytujemy to jako mini-historię o zabawnej bójce na planie, ale dla innych jest to bezpośrednio symboliczne upokorzenie kolorowego mężczyzny przez wielkiego białego kobieciarza. Nic dziwnego.
Zdecydowanie największe kontrowersje budzi jednak sposób, w jaki film traktuje swoje bohaterki. Rzeczywiście, film można również odczytać jako historię, w której wszystkie kobiety są albo nikczemnymi czarownicami ("dziewczyny Mansona", żona Randy'ego), albo księżniczkami o subtelnym smaku trofeum, które należy chronić i pielęgnować (Sharon, nowa pani Dalton).
Poza tymi dwiema rolami pojawia się tylko niespodziewany ośmioletni mentor i hipisowska dziewczyna, która uwodzi Cliffa. Jest to szczególnie widoczne w przypadku jednej z głównych ról: Sharon Tate jest pełna życia, piękna, szczera i gdzieś tam jest - ale także zasadniczo jest lalką z minimalnym własnym rozwojem. Można ją postrzegać jedynie jako rekwizyt w tej historii.
Można by argumentować, że postacie męskie również nie przechodzą zbyt dużego rozwoju, lub że niektóre postacie kobiece są w rzeczywistości głębsze i tak dalej. Podobnie można by długo dyskutować o tym, czy jest to film o końcu Hollywood zabitym przez hipisów. Może to także opowieść o tym, jak kolorowa telewizja zabiła kino. Albo cokolwiek innego.
Bo jeśli jest jedna rzecz, którą Tarantino robi naprawdę dobrze, to są to dwie rzeczy. Prowokuje niepewność i robi świetne filmy. I jest całkiem możliwe, że nie ma głębszych znaczeń. Że po prostu chciał zrobić fajny film o Hollywood swojego dzieciństwa.
Wszystkie artykuły autorki/autora